Эртабылды Аттокуров

ЖЕТПЕГЕН БИР ЫСЫК ДЕМ…

Жалгыздыкка жаным чыдап көнгөнүм жок,
Жабыркаттың…
Көпкө күттүм келгениң жок,
Жаным кейип, жан дүйнөм жакырланды,
Жалгыздыктан а бирок өлгөнүм жок.

Көөдөнүмдө бөксөрбөс толгон муңум,
Кимге айталам?
Чечилип ички сырым.
Өкүнүчкө оорутуп жүрөгүмдү
Шек билдирбей жүрөмүн бузбай сыным.

Чеги болот чыдоонун – бошоду эрким,
Өчүрүүчү бир өзүң жүрөк өртүн,
Сезимге орноп калса муздак ызгаар,
Үшүк уруп кетерин түшүнөрсүң.

Көңүлүм – күз, көздө – муң, бошоң – денем,
Ызгаары жалгыз сага сезилбеген,
Илдетимден арылтуучу дабагери –
Сенден мага жетпеген бир ысык дем.

КҮТӨМ ЖАЗДЫН ЖАМГЫРЫН…

Тереземди тырс-тырс чертип акырын,
Мезгил менин уурдап кеткен жаштыгым.
Ажар ачкан сулуулуктун дүйнөсү,
Күтүп келем жаздын жумшак жамгырын.

Мен отурсам терең ойго чөмүлүп,
Сүрөтүңдү тартып өттү чагылган.
Булут минип кеттиң менден алыстап,
Элес калды каным менен агылган.

Көңүлүмдү бийлеп алган кызганыч,
Башкаларга ыраа көрбөй үшкүрөм.
Кимдир бирөө күмөн койгон сыяктуу,
Өзүмчө эле кыйналам да, түйшөлөм.

Боз кыроодой бубак басып чачымды,
Өмүрүмө кирип келди да бир күз.
Учурунда мен да өзүңдөй жаш элем,
Мээрим төгүп күлүп койчу сулуу кыз.